18 maart 2012. Voor u allicht een dag als alle andere. Niet zo voor Nick Vermeiren en Ben V.  Die nacht veranderde hun “leven” voorgoed. Het bericht in de krant was kort. Nick Vermeiren, amper 18, werd frontaal aangereden en voor dood achtergelaten naast zijn verhakkelde fiets door Ben V., 27 jaar en dronken achter het stuur. Na de Halfvastenstoet in Rijkevorsel dronken beiden nog een glas in hetzelfde café. Beiden waren op weg naar Merksplas.  Nick met de fiets. Ben V. met de auto. Ben V. was onder invloed, stopte even, maar was snel gerustgesteld want “het slachtoffer bewoog nog wat”. Hij liet Nick achter. Ging zijn roes uitslapen. 4 uur later vonden de ouders van Ben V. de jonge Nick Vermeiren…dood in de gracht.  Initieel was hij nochtans niet levensgevaarlijk gewond. Waren de hulpdiensten tijdig verwittigd, dan kon hij nu allicht zelf getuigen…
 
De dood van Nick Vermeiren is tragisch en onthutsend. En hij is niet alleen. 90 mensen, dat is bijna 4 per twee weken, lieten in 2014 het leven op Antwerpse wegen. Of nog:  zowat elke 10 maanden sterven er in Provincie Antwerpen evenveel mensen door verkeersongevallen als deze Raad leden telt. Elke 3 maanden een klas van 24 leerlingen… dood in het verkeer in Provincie Antwerpen. Wie cynisch is, zou kunnen relativeren. Toen Camille Paulus 21 jaar geleden onder de goedgekozen titel “Een toost op het leven” , in deze Raad overtuigend pleitte voor een volgehouden strijd tegen weekendongevallen en met succes  de WODCA-campagne lanceerde, stierven nog 231 mensen per jaar in het Antwerpse verkeer. Toen hadden ongeval veroorzakende chauffeurs amper een goede 4 maanden nodig om een Raad als deze uit te roeien. Een klasje van 24 van het leven beroven, kreeg het verkeer in anderhalve maand voor mekaar. En, aan het feit dat andere provincies qua “mortaliteit in het verkeer” -het aantal verkeersdoden per 100.000 inwoners- nóg slechter doen, heeft u uiteraard  ook geen boodschap. Nicks' ouders die ik kort na het tragisch overlijden van Nick ontving, hadden nog slechts één wens: “laat zijn dood niet voor niets geweest zijn. Grijp zijn dood aan om de inspanningen voor veiliger verkeer op te drijven. Draag ertoe bij dat andere ouders, andere jongeren dit nooit moeten meemaken.”

Ik vergat hun oproep niet. Het is mede namens Nick, aan wie ik deze rede opdraag, en namens alle anderen die sindsdien het leven lieten in het verkeer of er levenslang door getekend blijven, dat ik uw Raad opnieuw wil oproepen om de bakens onomkeerbaar te verzetten op het vlak van verkeersveiligheid.

Alleen wie zijn doel kent, vindt zijn weg. Mijn doel op het vlak van verkeersveiligheid is duidelijk: ten laatste tegen 2030 NUL/ ZERO doden en zwaargewonden in en door het verkeer in provincie Antwerpen en nultolerantie voor rijden onder invloed van alcohol en/of drugs.  Tot 2030 moet het aantal doden en zwaargewonden door het Antwerpse verkeer jaarlijks met minstens 10% dalen. Duidelijk en ambitieus, maar vooral naïef want irrealistisch, hoor ik u denken. Zeker nu begin december bekend raakte dat het aantal verkeersdoden in België en dan vooral in Vlaanderen in 2014 voor het eerst in 11 jaren opnieuw steeg én de Vlaamse doelstelling van maximum 250 verkeerdoden per jaar -om tegen 2050 de doelstelling van nul/ZERO doden te bereiken- opnieuw ver weg lijkt. En toch ga ik u, alle gemeenten en uiteindelijk de hele gemeenschap, in deze openingsrede proberen te overtuigen om ons met z'n allen achter dit doel te scharen.